Het codewoord is acceptatie
Alzheimersokken
Mensen met autisme hebben een buitengewone opmerkingsgave, daar blijf ik me over verbazen. Terwijl ik altijd heb gedacht bijzonder oplettend en attent te zijn, zie ik mezelf de laatste tijd steeds vaker als het type ’blinde vink’. Voor alle duidelijkheid: met het zien en aanvoelen van emoties, patronen of verbanden heb ik geen enkele moeite. Het zijn vooral de details die mij ten enenmale ontgaan, merk ik sinds ik hier werk. Juist omdat mensen met autisme daar een neusje voor hebben, valt mijn gebrek aan nauwlettendheid extra op. Een mooi voorbeeld wil ik u niet onthouden.
Op zijn eerste werkdag heeft Frank, zoals dat hoort, een gesprek met Daan over het reilen en zeilen binnen Authentict. Het is een uitgebreid gesprek waarbij zaken als CV en werkverleden worden besproken, evenals zijn toekomstige rol binnen het bedrijf. Als alle zakelijke informatie is uitgewisseld, rondt Daan het gesprek af: ‘Zijn er dingen die je hebt gemist of heb je nog vragen?’ ‘Jazeker’, zegt Frank onmiddellijk, ‘die heb ik.’ Hij wijst op de twee verschillende sokken van Daan en vraagt: ‘Zijn dat toevallig alzheimersokken?’
Terwijl Daan mij lachend het verhaal vertelt, kijk ik naar zijn sokken. In al die maanden dat we samenwerken, is mij nog nooit opgevallen dat hij twee verschillende sokken draagt. En nu ik toch naar zijn voeten kijken: ook zijn schoenen zijn best opvallend. Vertwijfeld schudt Daan zijn hoofd: ‘jij zou geen goede tester zijn.’ Meer dan ruiterlijk geef ik dat toe. Gelukkig kijken de medewerkers van Authentict heel anders naar de wereld. Het letten op details is bij vrijwel iedereen een tweede natuur en dat maakt hen wél bijzonder geschikt voor het werk.
Opeens valt het kwartje. Ik ben schrijver geworden, omdat ik geneigd ben om in te kleuren wat er om mij heen gebeurt. Ik waag me nooit aan tot op de letter nauwkeurige, informatieve verslagen. Sterker nog, ik speel met verbanden, gevoelens en emoties. Ik speel eigenlijk met alles wat ik zie. Dat details mij regelmatig ontgaan, werkt voor mij juist positief. Het ene zien, is zeker niet beter dan het andere. Maar al die verschillende zieners hebben elkaar wel keihard nodig. Omdat we alleen samen echt álles kunnen zien.
